Ik kom net vanonder een grote platte steen gekropen. Is de oorlog al begonnen?

Mijn kat heeft geen resoluties nodig om de boel met de grond gelijk te maken. Alleen het oud zot. Op de kasten, af de kasten, over de zetel, via de tafel pal langst de vaas naar de schoorsteenmantel, en dit alles in vliegende vitesse en met roffelende pootjes tot hij ten lange leste op de gladde planchévloer niet anders meer kàn dan uit de bocht gaan en aldus met zijn poezenbakkes tegen de gesloten balkondeur aanknalt. Dan lig ik dubbel van het lachen en miauwt hij verontwaardigd. En als ik niet oplet krijg ik een snelle driftige mep van één van zijn klauwen tegen mijn enkel waarna hij weer wegstuift om me dan loensend vanonder het bed te gaan liggen beloeren.
Weirdo.

Klein landje met een ferm karakter. Onverstoord zeggen onze verkozenen fuk joe tegen de Yankees omdat we hun oorlogsspel vooralsnog als te voorbarig beschouwen waarmee we ons de toorn en minachting van ‘s werelds machtigste natie op de hals halen, en tegelijkertijd roepen onze opperste rechtbanken Sharon uit tot oorlogsmisdadiger zodat de kerel na zijn ambtstermijn geen voet in België kan zetten zonder opgepakt te worden en we nu in heel Israel als antisemieten gezien worden.
En ondertussen is er hier ten lande vanalles aan het gebeuren: homo’s krijgen het recht te trouwen, ethanasie is wettelijk geregeld, en net werd een wet goedgekeurd die toestaat dat ik met vijf gram wiet in mijn zakken over straat mag lopen terwijl er thuis één plantje gezellig mag staan bloeien en waarvan ik de opbrengst zelf mag houden.
Goe bezig. Heuglijke tijden.

Nato crisis deepens as key allies block US
Belgian Senate Okays Law Interpretation Allowing Trial of Sharon
Dull Belgium Wants To Be as Hip as Holland

Ok, ik ben er weer helemaal bij. Koffie en sigaretten joegen mijn kater op de vlucht. Subiet mijn koptelefoontje op met de live-cd van Portishead op maximum volume.
En dan alleen nog maar ik, de muziek, mijn toetsenbord en mijn schermpjes. Vroaaar!

….en ‘s morgens koppijn hebben. Het leven gelijk het is: de kater.

Om half acht gisterenavond naar den Boogaloo vertrokken voor een aperitiefke: koffie met amaretto, twee stuks vooraleer ik weer naar huis zou gaan alwaar ik me dan een ongelooflijke pizzamaaltijd zou bestellen alvorens weer aan het coderen te slaan.
En dan kom je daar een maat tegen die je in geen maanden gezien hebt. Huisje, inkomen, vrouwtje ondertussen…zelfs een leben heeft ie opgebouwt. En om dat te vieren…. wel ja, ik heb nog steeds niets gegeten buiten een hoop glazen boterhammen, ben daarom nu vrij duizelig in de kop en ga terstond mijn bedstee induiken. Ik heb genoten. Om Ben terug te zien na al die tijd en om van hem weer een veeg uit de pan te krijgen op de pooltafel deed me deugd. Ne mens heeft soms nie meer nodig dan dat om weer efkes content te zijn. weet je wel? Het is onze geschiedenis die bepaalt of we gelukkig zijn of niet, en niet onze toekomst. En misschien ondervinden we dat meer en meer naarmate we ouder worden of naarmate we niets gegeten hebben vooraleer we onvermoed gaan drinken, maar enfin, dat jullie het deze nacht allemaal wel moge bekomen, en daar drink ik op ( al nog enen warme chocomel met enen cognac ).

Na dit weekend is het oorlog.
Ligt uw haar goed?