Ik probeer goed te doen en wanneer mij dat niet lukt maak ik me meestal uit de voeten om de schade alsnog te beperken (tenzij ik venijnig en slecht gezind ben). Sommige mensen zullen dit betwijfelen. Aan hen wil ik zeggen: ik probeer goed te doen en wanneer mij dat niet lukt maak ik me meestal uit de voeten om de schade alsnog te beperken (tenzij ik venijnig en slecht gezind ben). Diegenen die dan nog niet overtuigd zijn mogen ze kussen tot ze blinken gelijk petanque-ballen.

Teveel tijd omhanden en teveel tegenslag de laatste tijd? Verplaats uw frustraties naar clover en ga op zoek naar uw geluk!

In zijn opmars heer en meester van het internet te worden, lanceerde Google vandaag Google Talk, een zoveelste im-systeem dat de concurrentie moet aangaan met oa ICQ, MSN Messenger, Skype en al die anderen. Ondergetekende is in de prehistorie begonnen ICQ te gebruiken en doet dat nu nog steeds omdat hij een gewoontebeest is. Skype gebruik ik voor voip, vooral dan om van tijd tot tijd met moeder de mama een babbeltje te slaan in de late uurtjes. En MSN Messenger beschouw ik als een noodzakelijk kwaad omdat het nu eenmaal MSN Messenger is.
En nu is daar een betaversie van Google Talk, een im-systeem op de markt gebracht door de firma die u daarvoor oa. al Gmail, Google Desktop Search, Google Toolbar, Google Adsense, Google Maps en Google Earth presenteerde, overigens ook allemaal betaversies behalve Adsense. (Wanneer werkt Google eens iets af?)
Natuurlijk was ik nieuwsgierig en heb ik hun client neergebeamd. Die 900K grote executable was sneller gedownload dat het opschrijven van deze zin en de installatie ervan liep gesmeerder dan iets dat op rolletjes loopt en ik kon van start gaan.
Na het openen van het kleine applicatievensterje dat in tegenstelling met MSN Messenger en ICQ een sobere lay-out geniet, moest ik inloggen met mijn gmail gebruikersnaam en paswoord. Daarna kon ik tussen mijn gmail-contacten kiezen wie ik in de ‘friends’-lijst van Google Talk wou zetten. Een aantal mensen heb ik dan een uitnodiging gestuurd en weldra was in aan de chat met twee van hen en aan de praat met een derde. genoeg om een kleine eerste indruk te geven:

Pluspuntjes:

• Gtalk biedt gratis im en voip aan.
• Sobere en gemakkelijke interface, geen popups of overtollige menubalkjes
• Naadloze integratie met je gmailaccount, versturen en lezen van je mails via Gtalk, importering van al je gmail-contacten
• Klik-en-praat: simpele bediening heel goeie geluidskwaliteit bij voip
• Bijgevoegde gmail-account voor wie er nog geen heeft
• Compatible met de meeste andere instant messangers die industriestandaarden ondersteunen
• Opvallend voor Google: geen Google Ads!

Minpuntjes

• Geen multi-chat
• Geen conference-calling
• Geen mogelijkheid tot webcammen
• Je kan er geen files mee versturen, ik denk dat het de bedoeling is dat je dat via de (g)mail-button doet bovenaan het dialoogvenster
• Alleen toegankelijk als je een gmail-account hebt. Als je er nog geen hebt en iemand nodigt jou uit om Gtalk te gebruiken, krijg je een gmailaccount die je eerst moet activeren. Wanneer niemand je uitnodigt kan je de applicatie downloaden maar moet je nog op zoek naar een gmailinvitatie
• Wanneer jij iemand uitnodigt die geen gmail heeft en jouw uitnodoging ten gelde maakt, ben jij een gmailinvitatie armer.
• Alleen voor Windows

Misschien geraak ik op deze manier mijn gmailinvitaties nog wel eens kwijt: diegenen die Google Talk willen proberen en nog steeds (!) zonder gmailaccount zitten, droppen me een lijntje in de reacties!

In mijn dromen en mijn betrachtingen ben ik de moordenaar der tijd want de tijd is voor niks goed. Wanneer je er teveel van hebt wordt je gek en bij te weinig ervan wordt je wanhopig. Sommigen gokken ermee en winnen er een beetje van om dat direct weer te verliezen. Anderen trachten hem vast te houden in plakboeken en dagboeken in de hoop hem aldus bij te houden. Dat zijn de zotsten. Sommigen proberen hem te negeren door zichzelf op middelbare leeftijd op een Porsche/Harley of een borst-/face-lift te trakteren en dat zijn dan de grappigsten, om over de rest niet te spreken.
Eh, ik had het over mijn dromen waarin ik de moordenaar van de tijd ben. Ik heb die dromen van tijd tot tijd. Dan sta ik daarin achter een rots in een bocht naast het pad waarover hij dus komt aangekomen verborgen en ik breng mijn zwaard in de aanslag om die ouwe de kop af te houwen en net wanneer ik tevoorschijn spring wordt alles traag en stroperig en beweegt de wereld zich gelijk ge hem door stollend glas kunt aanschouwen tot alles uiteindelijk traag en stil komt te staan en ik met mijn zwaardje en mijn snorretje en mijn baardje gelijk een waanzinnige bevroren in de lucht hang, afschuwelijk grijnzend en met geheven blikkerend stuk vlimmend ijzer en simpelweg tot niets meer in staat zijnde dan scheel te zien. En dan word ik wakker om te begrijpen dat ik weer veel te lang geslapen heb en heel de dag naar de verdoemenis is. Die ouwe heeft me weer liggen gehad, wraak voor die moordaanslag noemt hij dat. En ik zou ondertussen beter moeten weten en mijn moordpogingen moeten staken maar keer na keer ontmoet ik hem weer aan die rots in die bocht naast het pad en hef ik mijn houwgerief om met een ferme zwaai die grijnzende kop van die gerimpelde romp te klieven tot in de eeuwigheid en amen om keer na keer weer te laat wakker te worden tot ieders misnoegen en vooral de mijne.
Die ene keer kwam ik vloekend uit bed, zette de radio op en schuimbekkend aanschouwde ik mezelf in de badkamerspiegel. Verraad! Daar was hij! Nu zelfs al in mijn wakkere uren! Ik haalde snot op, rochelde en spuwde naar dat spiegelbeeld dat het mijne niet was. Ik snauwde naar die tandenloze smoel die misvormd achter die traag omlaag zakkende slierten naar me grinnikte dat ik hem nog wel zijn rekening zou doen betalen waarna ik mijn vuist met een dreun op zijn neus zette die in spetterende scherven uiteenbarstte. Blinkende schichten glas lagen in de wasbak met bloed erop, het mijne dat drupte van de gekneusde hand die ik erboven hield en waarvan ik de splinters glas in de knokkels zag glinsteren. Ik keek naar beneden en zag die ouwe vanuit alle scherven gelijk ze daar lagen in die gebarsten wasbak naar me lachen en bloeddruppels vielen van mijn hand op zijn ogen en daar waar ze vielen maakten ze zijn blik troebel. Ik balde mijn zere vuist en voelde het bloed uit de snijwonden wellen en de scherven erin schrijnen en ik kneep gelijk ik een moordenaar bij de keel had en het bloed sijpelde vanuit mijn vuist op de scherven in de wasbak en ik bleef knijpen tot elk oog troebel werd en ik me door geeneen nog aangestaard voelde. Ondertussen is het een janboel in de badkamer met al dat glas en bloed enzo, maar geef toe, qua vergelding kan dit toch al wel tellen, hoe klein ook.

Ik wou een somber gedicht schrijven maar ik vergat de woorden ervoor.
En dus ging ik zonder avance naar huis.

Dance me to the end of love : korte film van Aaron Hofman gebaseerd op het gelijknamige nummer van Leonard Cohen. Het clipje is niet veel soeps, maar ziedaar wie erin meespeelt als verliefde jongeling! Het is Quentin Tarantino hemzelf!

Was het verveling is het een belofte was het opportuniteit?
Het is een marteling het is een gedoe erover nadenken is een enorm enerverende bezigheid.