Het is een boeiende ervaring om om kwart voor drie ‘s ochtends zo nuchter als een dood kieken je stamcafé binnen te stappen. Wat een andere wereld. Wat een idioterie om je heen. Het enige wat er dan nog op zit is ofwel een koffietje bestellen en uwe kazak te draaien, ofwel in sneltreinvaart op gelijke ‘hoogte’ proberen te geraken met je tooggenoten. Ik denk dat dat laatste me vrij goed is afgegaan. Kwestie van aanpassingsvermogen.