Zolang er mensen op deze aardkloot rondkruipen, zullen er mensen zijn die mij irriteren. Mateloos irriteren. Die mensen irriteren mij omdat ze het nodig vinden om zichzelf altijd op de voorgrond te zetten. Je kent die types wel: in de kroeg zijn zij het die steevast de goorste moppen vertellen, de beste anekdotes kennen, het hardste lachen, pikken op de ‘minderen’, en de rest van de klanten danig enerveren. Ze hebben een mening over vanalles en zadelen hun publiek daarmee op maar zelden zit er een diepgang in die mening. Dat hoeft ook niet. Die mening is er niet om een eigen gedacht te hebben, maar om dat alleen maar zo te doen lijken. En om die farce hoog te houden blijven ze ten allen tijden achter die mening staan, hoe van de pot gerukt die ook is. En wanneer argumenten hen niet meer helpen, grijpen ze naar de meest gebruikte truuk in de retorica: ze worden persoonlijk. En wanneer je gesprekspartner persoonlijk wordt, valt de discussie in duigen en volgt er een ‘gesprek’ op kleuterniveau, waarin de kern van de zaak al snel bedolven ligt onder kinderachtig heen-en-weer geroep. Alles doen die mensen om opgemerkt te worden.
Voor dat soort mensen bestaat er nu hèt middel bij uitstek: Twitter!
Dankzij Twitter kunnen ze hun meningen verkondigen aan een razend tempo. Ze moeten er zelfs niet meer voor naar de kroeg gaan. Elke opwelling, hoe miniem ook, wordt beschouwd als levensnoodzakelijk om te delen met die rest van de wereld die hen volgt. Als het maar over henzelf gaat, of over iets wat zij ‘vinden’.
En als ze dan al iets interessants te ‘vinden’ hebben, dan doen ze dat maar half. Ze twitteren bijvoorbeeld: ‘eigenlijk vind ik OAuth wel een goed systeem feitelijk, eigenlijk’. Waarom ze dat dan vinden, daar moet je maar naar raden of je moet er maar naar vragen. Waarom?
Die mensen leuren met zichzelf. Die mensen denken dat het zonlicht uit hun reet schijnt. Die mensen hebben opmerkingen over de splinter in het oog van een ander maar zien de balk in hun eigen oog niet. Die mensen worden heel cassant als je hen wat tegenwind geeft. Als je hen vraagt waarom ze zo ruisen, schreeuwen ze direct: ‘Ge moèt mij niet volgen he!’.
Ik heb me op Twitter al vaak geërgerd aan zulke mensen. Er zijn er meer van dan je zou denken!
Maar ik heb ongelijk. Dat ik me erger, dat doe ik alleen mezelve aan. De unfollow-knop is inderdaad niet veraf. En om mij dus niet meer te ergeren aan die eeuwige gelijkhebbers, die vingerzwaaienden, die haantjes-de-voorsten, die adepten van de ‘kijk-eens-hoe-interessant-ik-mezelf-vind’ kerk, die schreeuwlelijkaards die zich meteen misnoegd tonen bij wat kritiek, heb ik duchtig gebruik gemaakt van die unfollow-knop. Grote kuis zeg maar. In die mate dat er in mijn ‘friends’ lijstje nu enkel nog tweeple staan die ik graag lees, die me iets bijbrengen, of die me doen lachen. Want geef toe: het is toch vrij masochistisch om je te blijven ergeren aan mensen die je niet hoèft te volgen.
Ik besef best dat ik ook boter op mijn hoofd heb. Maar ik twitter tenminste niet dat ik vandaag ‘slecht kaka’ heb kunnen doen. Ik twitter tenminste niet over elk onnozel pijntje in mijn lijf. Ik twitter niet over hoe fantastisch ik ben (terwijl er toch eigenlijk iemand dat zou mogen doen lol). En als u zich toch zou ergeren aan mij: de unfollow-knop is niet veraf
Er is een verschil tussen Twitter te gebruiken voor het delen van informatie, en het te gebruiken ter meerdere eer en glorie van je ego. Koop dan een spiegel als je zo vol bent van jezelf en hou je daar dan een paar uur per dag mee bezig. Ik weiger in ieder geval nog langer die spiegel voor dat soort ‘tweeple’ te zijn.