Ik heb’em!
De gedeeltelijke zonsverduistering van 2003 hing hier maar aan een zijden draadje, maar toen brak de ochtendmist en het spektakel speelde zich af in de frisse ochtendlucht in fel rode en oranje kleuren vlak naast het schimmig silhouet van de Onze-Lieve-Vrouwe-Toren.
Slechts ik en een mevrouw stonden te kijken. Ik durf wedden dat er amper een paar zielen doorhadden dat we vanochtend een zonsverduistering hadden. Die onnozelaars die al slapend in de passerende lijnbus zaten alvast niet.

Heel de nacht opblijven om het een beetje vertraagd licht zien worden. Ik rep me weldra op mijn fietske naar linkeroever om te zien of er iets te zien is van die gedeeltelijke zonsverduistering.

Nadat ik gisteren Chess Genius op m’n Nokia heb gezet, heb ik al heel de dag zitten schaken tegen dat stom stuk software en telkens weer kreeg ik genadeloos op mijn dak. Ik wist dat ik slecht ben in schaken, maar dat mijn niveau zo bedroevend laag is dat een programmaatje van nog geen 160k er amper 94 seconden voor nodig heeft om mij schaakmat te krijgen, is ronduit irriterend. Daar moet dus dringend iets aan veranderen. Ik blijf naarstig opnieuw beginnen tot ik wat inzicht in die strategische soep krijg. En iedereen die me misschien een paar goeie schaken-voor-beginners-tips aan de hand kan doen, zal ik diep erkentelijk zijn wanneer ik mijn eerste overwinning tegen dat stuk AI mag vieren. Ik snap vooral niet hoe hij op voorhand schijnt te weten welke zetten ik ga doen.

Mijn bedje is gespreid op mijn balkon. Twee dekens als ondergrond, een kopkussentje en een aftandse slaapzak. Ge ziet het van hier dat ik me deze slaapperiode in mijn bed ga leggen. En ik sta op wanneer de bovenbuurvrouw haar geraniums water geeft straks of wanneer de zon me uit mijn nachtwade jaagt De kat snapt er ik elk geval al niets van.

…lang zal hij leven!
En om te proberen om dat oud lijf weer wat leven in te blazen, een klimpaal voor zelf-uitgeroepen gepensioneerde poezen! Zomaar in de zon voor het open raam!
Hip hip klim!

Waar Sneeuwbal de kater mee bezig is weet ik niet. Hij is deze maand zeven jaar geworden, en blijkbaar is hij op pensioen gegaan. Ik bedoel maar: gisteren zat hij ongegeneerd met wijd open achterpoten en vol enthousiasme zijn arrangement te likken toen er een dikke vette groene zoemende strontvlieg die al heel de tijd het Polskaya luchtruim schond plaatsnam op de muur, ongeveer vijftien centimeter boven de kop van Sneeuwbal De Zichzelf Likkende.
Ik denk: ‘zoembeest, jouw tijd is voorbij’, maar waar mijn teergeliefd huisbeest in vroegere tijden zijn ontbrekende kloten direct links zou laten liggen en zich vol overgave zou gestort hebben op het afbreken van de inboedel met als enig doel die lekkere parelmoerglanzende gevleugelde zespotige op te vreten, beperkte hij zich deze keer enkel tot het snorrenbaard-miauwend aanschouwen van dat glanzende strontmonster omzich daarna weer te wijten aan het edele likken van zichzelf. Ik stond erbij en keek ernaar met open mond. Dat beest is verdomme nog luier geworden dan ik. Wie dient wie nu tot voorbeeld?
Wat rest is een beeld van ondergetekende die met een handdoek een strontvlieg te lijf gaat, net zolang tot het insect met een diepe brom door de open balkondeuren zijn ontsnapping tegemoet vliegt.
De minachtende blik die ik mijn kater toewierp werd vakkundig likkend genegeerd. Ik hoop dat hij er deugd van heeft gehad.

Vang de vlieg