In de jaren her, die geketend zijn aan dit jaar en een hoop andere jaren al was het omdat ze slechts eenzelfde stamkroeg als gemene deler hebben, was ik gekend als ‘Sonnettepol’. Vraag maar na bij de anciens van het Antwerpse Zuid die hier tierden tussen 1992 en 1997 toen den boel hier nog nie bekakt was en de Pacific nog bestond. Ik rijmde en ik dichtte erop los en ik goot alles in die 14 regeltjes en in dat strakke rijmschema dat een sonnetje toelaat en verlangt en verdient. Schriftjes vol heb ik er nog van. Ze vangen nu gretig stof op de onderste plank van mijn boekenkast. Sentiment, sediment, verborgen artisterij of gehuil naar de maan wie zal zeggen wat het is of werd.
Na de nieuwe spelling ben ik ‘Sonnettenpol’ geworden maar dan was het schuim allang van het bier. De sonnetterij was zijn glans kwijt: zo’n sonnet vraagt veel werk en biedt slechts bevrediging wanneer het echt goed is: opbouw in orde, basis gelegd, hoogtepunt en besluit, lalala. Ne mens wordt da beu op den duur. Weg met de dwang dus van het rijmschema, weg met de tirannie van het corset! Voortaan zonder rijm zou ik te werk gaan en ik verwelkomde die snelle rommel met open armen. Hah! Dat resulteerde in nog veel meer onzin dan daarvoor want niets behoefde nog nadenken. Ik schreef niet meer ik scheet gedichten. Het ene stonk nog meer dan het andere. Let wel, ik moet zeggen dat er sommige heel mooi gedraaid uitkwamen en die heb ik bewaard. Maar de rest was bagger en beer en verdienden zelfs het gerecycleerde papier niet waarop ze met hanenpoten werden eh, neergepoot of waaraan ze werden afgeveegd.
Dat was jaren geleden. In een vorige eeuw. Sepia. Kruis erover.
Sinds kort (wat is kort in een mensenleven) probeer ik de sonnetterie weer op te nemen, want volgens mij zit het geheim van een goed gedicht toch niet in de vrijheid van zinnen maar in de dwang van woordkeuze waarin je verplicht wordt je te concentreren op wat je wil zeggen. Met woorden smijten kan iedereen, ze in de juiste volgorde smijten volgens bepaalde spelregels is een andere zaak. En da’s de uitdaging. Excuzes aan de onwetenden voor mijn enthousiasme: een sonnet is een van oorsprong Italiaans veertienregelig gedicht met een strak rijmschema dat al bestaat sinds twaalfhonderd-en-zoveel. Zie wikipedia – sonnet voor meer explicatie als ge dat al zoudt willen. Bezie het anders als een taal-sudoku.
Doch soit. Buiten regent het een beetje, het is half zeven des ochtends op woensdag 28 februari 2007 en het meet tien graden Celcius op mijn balkon naar de wereld toe.
Hieronder aldus te genieten of af te schieten, een sonnetje der enige en echte Sonnettenpol van ‘t Zuid, hehe, gesmeed ende gevulcaniseerd naar eer en geweten:
Mijn zwaard is bot en versleten
mijn hart een gapend gat
ik ben moe en uitgestreden
ik heb het allemaal wel gehad.
Het strijdgewoel wil ik vergeten
de verraders die kruisten mijn pad.
Ik heb doen lijden en heb geleden
ik ben het allemaal spuugzat.
Nu ga ik bloemen en plantjes kweken
in mijn gedeukte helm en kapot kuras.
Mijn zwaard zal rozenstekjes dragen.
En na een aanzienlijk aantal weken
zal ik tevreden roken van mijn zelfgekweekte gras
en na een weldoorminde nacht de dag welwillend zien dagen.
Woeha voila! De Sonnettepol is dood, lang leve de Sonnettenpol!
Veertien regeltjes netjes en propertjes afgeleverd, de titel is aan u, astublieft…
Mijne 17-inch laat me in de steek. Voor alle duidelijkheid dames, ik heb het over mijn monitor.
De horizontale lijnen volgen nog braaf de natuurwetten maar de verticalen worden door een onverklaarbare reden naar binnen gezogen, zodat mijn desktop in een vortex lijkt te zullen verdwijnen. Af en toe flikkert het scherm en krijg ik beelden door van het hiernamaals dus ik vrees het ergste.
Wat het psychedelische belevingsgehalte betreft, het is een hele ervaring om zo te werken. Wanneer ik mijn ogen van het scherm wegdraai en naar de wereld rondom mij kijk ziet die er heel opgeblazen uit.
Een beetje gelijk sommige mensen die ik ken.
Ik ken er en die zijn kwaad: ze stampen en tieren, brullen en spuwen, ze ontsieren zichzelf en zijn niet te luwen. Ze roepen en schelden en ze doen maar want ze hebben het gelijk aan hun kant.
Ik ken er en die zijn radeloos: ze stampen en tieren, brullen en spuwen, ze ontsieren zichzelf en zijn niet te luwen. Ze roepen en schelden en ze doen maar want ze hebben het gelijk aan hun kant.
Ik ken er en die zijn niet te benijden: ze stampen en tieren, brullen en spuwen, ze ontsieren zichzelf en zijn niet te luwen. Ze roepen en schelden en ze doen maar want ze hebben het gelijk aan hun kant.
Ik ken er en die zijn hopeloos: ze stampen en tieren, brullen en spuwen, ze ontsieren zichzelf en zijn niet te luwen. Ze roepen en schelden en ze doen maar want ze hebben het gelijk aan hun kant.
Ik ken er en die zijn wraakzuchtig en ze stampen en tieren, brullen en spuwen, ze ontsieren zichzelf en zijn niet te luwen. Ze roepen en schelden en ze doen maar want ze hebben het gelijk aan hun kant.
Ik ken er en die zijn zo verkeerd bezig dat ze stampen en tieren, brullen en spuwen, ze ontsieren zichzelf en zijn niet te luwen. Ze roepen en schelden en ze doen maar want ze hebben het gelijk aan hun kant.
Ik ken er ook die nooit vergeten, die blijven zeuren, die blijven malen in die molen van het verleden, die herinneringen op de molensteen blijven smijten om nadien het fijne poeder met een natte vinger naar de tong brengen om te proeven hoe het deze keer smaakt en die het dan keer op keer weer uitspuwen omdat het vroeger beter was.
Ik ken er en die zijn zo overtuigd van hun eigen gelijk dat ze al ziende blind zijn. Hun overtuiging is hun religie en hoe de zaken echt in elkaar zitten heeft daar niks mee te maken. Niet voor rede vatbaar, niet voor uitleg te bereiken. Die hebben stront in hun ogen en oren omdat de stront hen tot boven de lippen is gestegen. Hun kijk op de zaak is serieus bescheten, wat hen kan drijven tot wild in het rond gooien met kaka. Uiterste voorzichtigheid is met dat soort mensen geboden en er u ver vanafhouden is ferm aan te raden zo niet aan te bevelen.
Ik ken er ook die ik meende te kennen, en ik kende er ooit die ik nu niet meer ken. En er zijn er zelfs die ik niet meer mag kennen.
