Langs de buizen.
Ik heb in mijn toiletruimte een aantal blauwgeschilderde buizen die verschijnen vanuit de vloer en zich verticaal manifesteren tot ze weer verdwijnen in het plafond. Die buizen gorgelen meermaals per dag en altijd van boven naar beneden, en een tiental centimeter vanaf de vloer geteld reikt een brede aftakking uit één ervan tot aan mijn eigen witte troon. Die aftakking zorgt ervoor dat een gedeelte van wat op deze blog niet verschijnt tollend en onherroepbaar in onpeilbaar diepe krochten verdwijnt waar het zich wentelend vermengt met gelijksoortig afval van anderen. En dat stemt me tevreden, want diep daar beneden zijn we allemaal hetzelfde. Via de buizen kunnen we elkaar misschien écht leren kennen.
reacties (8)
Sjonge, zo vroeg wakker, en al in staat tot zo’n diepzinnige gedachten.
Zoiets moet Andras Pandy ook gedacht hebben…
Misschien daarom dat ze binnenkort de grootste buizen van de Stad Antwerpen gaan openstellen voor bezoekers, met gids en al !!!
Er is -denk ik – een gebrek aan contact tussen mensen. Meer dan vroeger het geval was.
Bijv. spreek iemand aan in het grootwarenhuis, “men” vindt dit ongehoord.
Dus : communicatie verloopt nu via buizen, niet de de échte, wel bijv. via blogs, die +/- anomieme communicatie toelaten.
Zijn we dan allemaal zo zelfverklaaard geniaal/ fier /autonoom dat we niet eens meer een gewoon gesprek kunnen beginnen?
Vroeger was alles zoveel beter dat ik blij ben dat het voorbij is.
Juist,zeer juist, Chipo.
Vraag is : hoe gaan we verder?
Te voet.
Zoals we altijd al gedaan hebben.