Goeie foto van Den Derde:

Stilstaande fotograaf legt zichzelf vast in passerend sneltreinvenster

Ik heb het weer gepresteerd. Ik ben weer in staat geweest om meer dan 10 gig verkeer te genereren tussen mijn peeceeke en mijn ISP, het sympathieke bedrijf Telenet. Tien gig per maand is meer dan genoeg voor een brave gebruiker. Maar net zoals voor sommige mensen drie pintjes op een avond ook meer dan voldoende is, zijn er anderen die daar nog niet eens hun bed voor uitkomen. Vloeien moet die boel! Als een klaterende bergbeek, helder als kristal en stromend als elektriciteit. Opbrengen met die verbinding, kreunend en barstend in zijn capaciteit, de isolatie waarmee de kabel omgeven is moet smelten of ik begin er niet aan. Wanneer het televisiesignaal van de buren wegvalt wil dat zeggen dat ik aan het downloaden ben. Dan komen ze weer op de deur bonzen.
En ineens heb je gedaan met spelen. Je bent over de schreef gegaan, je hebt de limiet overschreden en die sympathieke mensen van Telenet fluiten je terug. U gaat recht naar de gevangenis en ontvangt geen geld. Gedaan met razen en doen, vergeet het downen en online gamen. Zet een kruis over die streaming audio en schrap het uppen van die tv-capture die je hebt gemaakt voor een cybermaatje in Egypte, want je beschikt nog maar over een verbindingetje dat net genoeg is om mee te kunnen icq’en. Een leidinkje waar net genoeg doorheen kan om een postje op je blog mee te doen.
Ik voorspel, aan den lijven ondervindend, dat in de toekomst rijkdom niet meer bepaald zal worden door de hoeveelheid goud die je in je kluisje hebt opgeslagen, maar door de hoeveelheid bandbreedte waarover je beschikt.
Of anders gesteld: als je mocht kiezen tussen veel geld en geen enkele toegang tot het internet of weinig geld en onbeperkte toegang, wat zou jij kiezen?

Het begint nu toch echt wel handschoenen- en sjaaltijd te worden. Binnen ruist de kachel en snort de poes. Buiten tikt een kale twijg tegen het vensterraam.
De duistere dagen zijn nog maar juist begonnen.

Het geeft geen pas, alle ellende in de wereld op een hoop en nog zijn er mensen die waanzinnig onnozel spellekes uitvinden. En dan krijg je zoiets als het onuitspreekbare tobogganrun. een spel dat met oog voor detail en zin voor humor in elkaar gestoken is. Grafisch oogt het ook heel mooi, (met zijn 45° gekanteld pixellandschap waarvan de juiste naam me voor zo’n ding nu ontgaat) en het geheel is sfeervol afgewerkt met offscreen-voices van sportcommentatoren (waarvan één met een afgrijselijk duits accent) en publiek dat je uitlacht wanneer je op je smoel gaat.
Het spel? Met een bobslee door een hoepel springen.
tobogganrun.
via