Zeg dat het aan mij ligt, zeg dat ik gewoon de verkeerde wijven ben tegen gekomen, zeg dat ik een loser ben in plaats van een romanticus, zegt waddage verdomme wilt, maar onderstaande strip is er los op:
(btw: ik heb geen idee meer waar ik die strip vandaan heb. Honours due. Laat het me weten, aggetwèt?)
Update: got it, thx to Tineye! The artist of this comic is bob-rz Credit where credit is due!
Dan stap je je favoriete café binnen en dan is er geen enkele van de andere gebruikelijke klanten te vinden zodat je zelf je tijd maar moet zien zoek te maken aan die eeuwige toog. Wring jezelf op een kruk en laat de boel over je komen. Voor je het weet ben je aan de praat met die kerel rechts van je die beweert tien jaar lang gediend te hebben in het vreemdelingenlegioen. Ik bedoel, met die kop van hem win je grandioos eenders welke Mr. Gay verkiezing maar hij heeft wel tien jaar gediend bij het vreemdelingenlegioen. Met zo iemand ga je niet lachen want je weet nooit met zulke gasten. Ik leer van hem dat het legioen is afgestapt van het principe dat iedereen welkom is. Betrap ik straks mijn betere helft met mijn beste kameraad in een positie die ze mij steeds weigerde en beslis ik dan om hen allebei de blaffende mond van een jachtgeweer van zo dichtbij te laten ervaren dat het hen voor altijd zal blijven heugen, ik kan het ontvluchten van het gerechterlijk apparaat middels een inlijving bij het legioen wel vergeten. Zo kon het vroeger, maar nu kan ik dat uit mijn hoofd zetten zegt hij. Schorriemorrie komt er niet meer in. Mr. Gay wist me enkele pintjes verder ook te vertellen dat je nooit vergeet hoe het is om te ontbijten met twee kameraden minder omdat ze eerdaags ergens ingebleven waren. Anyway, truth or fiction, iets verzetten had hij daar blijkbaar niet geleerd want na elke pint werd hij merkbaar zatter tot hij daar uiteindelijk op zijn kruk mompelend gesneuvelde kameraden zat toe te spreken en verder alleen nog maar den toog aan het rechthouden was. Exit légionnaire.
Net dan komt er een vrouw binnen die een vioolkoffer op haar rug draagt. De in andere tijden vertoevende ex-légionnaire wordt door haar uit zijn mijmeringen gekust en hij reageert enthousiast op haar zoenen. Hij leeft weer op en terwijl zij plaatsneemt op een kruk wat verderop om haar koffer als een baby in een draaggordel van haar rug te laten glijden uit hij tegen mij zijn vreugde over haar aanwezigheid. Nadat zij een fruitsapke heeft besteld vraagt hij haar of ze soms voor ons allemaal aanwezig een airke wil spelen. De vrouw zegt niets liever te willen en opent haar koffer, haalt het instrument uit het doek dat eromheen zit en spant haar strijkstok. Nadat de bazin de muziek heeft dichtgedraaid zwiert de vrouw haar haren achterover, zet de viool aan haar kin en plaatst de strijkstok op de snaren. Het café is stil en iedereen wacht af. De ex-légionnaire draait zich naar mij en lispelt dat hij ineens beseft dat dit slecht kan aflopen en hij trekt zijn kop tussen zijn schouders terwijl hij zich verstopt achter zijn simpele pint die hij voor zijn bakkes geheven houdt. De vrouw haalt diep adem en begint te spelen. De viool twijfelt en de strijkstok ook en de hand waarmee ze haar akkoorden zet is stroef als een klauw maar zijzelf heeft haar ogen dicht en oningetogen speelt ze krassend voor haar publiek iets van wat oefeningen voor een vioolles moeten zijn. Dat is dus duidelijk niet genoeg voor haar aanhoorders die veel meer hadden verwacht en die beginnen te lachen en te joelen. De vrouw speelt nog even verder en het gehoon zwelt aan. Ze haalt de viool van haar kin en roept dan met natte ogen tegen het volk dat als het zo zit ze de pot op kunnen en ze is duidelijk eerlijk gekwetst. Het het rumoer verstomt en wonderlijk wel weerklinken wijfelende excuzes. De vrouw, ik bewonder haar moed, veegt met haar mouw langs een wang en zet de viool opnieuw tegen haar kin en het café luistert. Ze sluit haar ogen en haalt opnieuw diep adem en ik zie haar borsten op- en neergaan. Dan zet aan en en deze keer doet ze het wel goed. Ze laat de viool haar bespelen in plaats van omgekeerd, en alhoewel het allemaal heel onzeker en maar magertjes klinkt is het deze keer zo toonvast en zuiver dat niemand er nog maar aan denkt om te lachen. Ze speelt haar nummer en ze opent haar ogen geen enkele keer en dan is het afgelopen. De viool zwijgt en het volk rond haar ook. Dan begint er iemand langzaam in zijn handen te klappen en dan nog iemand en ineens krijgt ze een applaus van al de mensen in het café. De ex-légionnaire stoot me aan en grijnst dat die vrouw zijn ex is. Een straffe madam zegt hij nog en staat op en gaat naar haar toe. De barvrouw draait de muziek weer aan en de kroeg gaat verder de nacht in.
Sommige dingen zijn te vatten, andere niet. Op zich lijkt dat geen probleem te zijn tot je één van die onbevattelijke dingen aan je deurbel hebt hangen. Vooral om half zes ‘s ochtends.
Ik zal wel helen. Ik zal wel op de zetel slapen en naar de bakker gaan straks.
Kutwijven.
Powered by WordPress
