…en zo gaat dat dan: je poes is dood en plots is er geen leven meer in huis. Geen zwarte schicht meer die langs je heen zapt als je de voordeur opendoet, geen gemiauw meer dat je veel te vroeg in de ochtend ontrukt uit Morpheus’ armen, geen zware massa meer die je schoot opeist des avonds, geen ruw gelik meer dat het vel van je neus afschuurt, geen diep keelgespin meer om mee in slaap te vallen…
Het doet raar aan om zijn etensbakje hier nog te zien, gevuld met fijne kattenbrokjes die niet meer opgegeten zullen worden. De nutteloos geworden klimpaal, de kattenbak, de kattenborstel, de onaangebroken zak met kattenzand, de doosjes met nat voer, de overbodig geworden medicijnen die hij de voorbije weken moest krijgen, de haren op de zetel, de kartonnen doos met brokken voor ‘de oudere kat’, het is hier nog allemaal. Alles rondom mij ademt uit: ‘Sneeuwbal Sneeuwbal Sneeuwbal Sneeuwbal, SNEEUWBAL!’. Het is alsof hij lekker ergens verstopt ligt te slapen en er straks weer zal zijn.
Dat is zo niet natuurlijk. Voorbije maandag heeft hij een dodelijke injectie gehad. Een overdosis verdovingsproduct. Hij lag op zijn rechterzijde en de naald ging tussen twee ribben door recht zijn hartje in. Na de injectie duurde het twee minuten. Eerst stopte hij met ademen en luttele seconden daarna kon de dierenarts met haar stethoscoop geen hartslagje meer vinden.
‘Hij is weg’ vertelde ze me zacht.
Dikke tranen spatten uiteen op de tafel waarop het lijkje van mijn maatje lag. Ik kon er niet aan doen. Soms mogen mannen huilen.
De dierenarts wikkelde zijn dooie lijfje in een handdoek. Ik kon nog net zijn kopje zien. Hij lag daar met zijn muiltje open en met zijn tongetje eruit en z’n oogjes zo glazig. Het leek me niet eerlijk. Fuck beest!
Even later heeft de arts hem weggebracht naar ergens achteraan in haar praktijk.
Ik weet dat het beestje oud en ziek was en dat het niet meer beter zou worden. Het is ‘goed’ geweest dat ik heb besloten om over te gaan tot euthanasie. (!!) Maar ik voel me zo schuldig. Ik heb bij zijn leven beslist over zijn leven (voor zover dat dat kan bij een kat), en nu bij zijn lijden over zijn doodsvonnis. Ik, en niemand anders heeft gekozen om hem van kant te laten maken. Dat maakt mij tot de moordenaar met voorbedachte rade van het maatje dat ik zo graag zag. En daar kan ik nu nog ff niet in het reine mee komen.
Ik huil weinig. Te weinig. Af en toe, als ik er tegen bezorgde en goedbedoelende kameraden over vertel, begint mijn onderlip te trillen maar kan ik mijn tranen nog net wegslikken. Dat zegt veel over mij maar niks over mijn verdriet. En het feit dat Sneeuwbal oud en kapot was en toch een goed leven heeft gehad en dat zijn euthanasie een nobel streven was omdat ge een beest toch niet moet laten afzien als het oud en ziek is en si en la en fucking blablabla troost me langs geen kanten.
Ik ben een lul die ondertussen 42 jaar oud is geworden, en die lul heeft tot kort nog nooit moeten beslissen over leven of dood. En alhoewel ik voor Sneeuwbal een snelle ‘aangename’ dood heb verkozen boven een verder miserabel leven vol pijn en afzien, voel ik mij vuil, laf en verraderlijk. Hij had thuis moeten sterven. Niet bij de dierenarts, niet op die klote glanzende aluminium tafel ver van zijn leefwereld. Niet zo.
En al kon het niet anders, al zat er niks anders op, ik probeer nu te leven met het feit dat ik hem naar zijn laatste oordeel heb gebracht.
Ik zou niks liever willen dat Sneeuwbal bij mij komt spoken. Ik zou niks liever hebben dat, wanneer ik ga slapen en opsta, daar de fucking Sneeuwbal is, een zwarte schim maar met dezelfde miauwkes, en met zijn typische geklauw, en met zijn gespin en zijn ruwe tongetje en zijn kopstoten en zijn gedap, om me te zeggen dat het OK is zo. Dat het niet anders kon lopen, omdat het kloteleven nu eenmaal een kloteleven is, en dat ik er goed aan heb gedaan om hem uit die uitzichtloze miserie te helpen.
Wie ben ik. Wat kon ik doen. Wat restte ons… ‘Sneeuwbal? Kom nog eens langs :)’
En morgen weer een dag, het zal wel wennen.
xxx Mriauw!
Vanmiddag is, na een lijdensweg van 4 weken, mijn maatje, mijn compagnon, mijn levensgezel Sneeuwbal de poes overleden. In amper een maand tijd was hij van een gezonde kater veranderd in een zieltogend hoopje ellende. De dierenarts houdt het op een agressieve vorm van kanker.
Bedankt Sneeuwbal, voor die 15 jaren samen. Ik hoop dat je, waar je nu ook bent, alle melk en sardientjes hebt die je je maar kunt wensen. Het zal stil zijn zonder jou.
Vanaf vandaag [gisteren] mag er in mijn stamkroegen niet meer gerookt worden. Da’s een heel goeie zaak voor de niet-rokers. Ze hebben hun slag thuis gehaald. Proficiat zou ik zeggen, met een heel cynische ondertoon. Want wat blijkt? Die niet-rokers die zo stonden te krijsen over hun recht om een pint (of eerder een thee waar ze twee uur over doen) te kunnen pakken zonder zichzelf te moeten blootstellen aan schadelijke dampen, welaan, die niet-rokers waren er niet vandaag. Ik had op zijn minst een volle stamkroeg verwacht, deze keer niet gevuld met doemp gelijk in beter tijden, maar toch op zijn minst met een aantal triomferende niet-rokers. Hah. Dat aantal was er. In kleine mate. Na half twee zat er in de kroeg van dat aantal niemand meer. Hun thee was koud geworden of opgedronken en ze waren naar huis gegaan. De rest van de klandizie zat op het terras. Te roken. Pinten te pakken. Zich te amuseren.
Niet-rokers, waar zijn jullie? Jullie hebben je slag thuisgehaald. Jullie kunnen vanaf vandaag op café gaan zonder te hoeven vrezen voor longkanker. Jullie recht op gezondheid haalde het van het rokersrecht op een langzame zelfmoord. Maar wat nu? Ik zag u niet vieren! Ik zag slechts weinigen van u uw overwinning opeisen! Waarom genoot ge niet van uw pas verworven recht op zuivere kroeglucht door talrijk die kroegen op te zoeken waar ge tot de dag van gisteren van wegbleeft omdat ze stonken? Waarom waart ge niet in alle getallen aanwezig om de tafels te bezetten waarop sinds amper een dag geleden nog een asbak mocht prijken? Waarom liet ge het na om de roker een hart onder de riem te steken door hem te laten zien dat zijn offer niet voor niets is? Waarom pakt ge de roker zijn sigaretje af in zijn eigenste nachtlokaal om er dan zelf niet te komen opdagen? Ge zijt wreed, niet-roker. Ge moogt dan al gelijk hebben dat roken een smerige en ongezonde bezigheid is, maar zo zijn er zoveel bezigheden. Uw kroost met uw 4×4 naar de school brengen die zich drie straten verder bevindt is daar één van. Met zijn allen één per één in de auto zitten en dan klagen over de file en fijn stof is daar ook één van. Tien dagen op vakantie gaan naar Ténérife en daarbij honderden kilo’s CO² uitstoten om er te geraken en nog eens terug ook, is daar ook één van. Maar daar klaagt ge niet over, niet-roker. En wel omdat ge daar zèlf aan meedoet! Ge zoudt in uw eigen vel snijden! Ge moest beschaamd zijn! Wilt gij een gezonde omgeving voor uzelf en uw kinderen en uw dierbaren en voor eender wie nog, ge zoudt godverdomme het lef en de plicht moeten hebben om met evenveel gevloek en getier ondermeer bovenvermelde punten te lijf te gaan, net zoals gij dat doet met het oprichten van een brandstapel voor de rokers.
Niet-rokers, ik ben altijd al een hoffelijke roker geweest. Daar was ik niet toe verplicht, maar noblesse oblige. Ik ben altijd bereid geweest om rekening te houden met u die niet van sigarettenrook hield. Ik heb vaak in de regen staan paffen, in de kou, net buiten de deur, met opgeslagen kraag. Ik vind het daarom des te jammer dat ik van die hoffelijkheid van uwentwege geen kloten kan bespeuren. Ge waart niet bereidt om toegevingen te doen: alle kroegen moesten eraan geloven. Ge waart niet bereidt tot compromissen. Bruine kroegskes, cafeetjes die moeten overleven op hun vaste klanten, afspanningen waar gij uw recht opeist maar uw neus nooit laat zien, alles die plaatsen moesten per se rookvrij worden. Ge liet de cafébazen niet eens een vrije keuze. De strop rond de nek van sommigen zult gij met eigen handen gelegd hebben. Hear this:
Minder rokers, minder inkomsten op tabaksbelasting. Wil de niet-roker een belastingsherschikking overwegen om dat verlies aan inkomsten voor de staat op te vangen? Denketnie.
Minder tabaksdoden (tot 17% naar ‘t schijnt) betekent minder kost voor de ziekenkas. Mmm. Betekent ook 17% meer mensen die zoveel jaar langer pensioen trekken en op 17% andere manieren de ziekenkas belasten. Profijt? Denketnie.
Minder sterfgevallen door passief roken. Zeg dat tegen de mensen die in de buurt van het Antwerpse Sportpaleis wonen. Maakt dat een verschil voor hun longen, gaan we auto’s verbieden? Denketnie
Hardcore anti-rokers onder u, beschouwt dit als een laatste sparteling van een roker. Ge hebt het pleit gewonnen. Ge neemt een stuk van mijn vrijheid af, maar ge redt er waarschijnlijk uw en mijn leven mee. Maakt in de comments van uw vijs zoveel als ge maar wilt, in de kroeg zal ik u niet meer voor de voeten lopen. Maar komt dan tenminste naar die kroeg. Ze stinkt niemeer. Ze is van u nu.
Hoe vaak moet een klein kind zijn pollekes tegen een hete stoof leggen om te leren dat het dat in het vervolg beter zou laten? Wat er nu gebeurt in de Golf van Mexico, is al eerder gebeurd. (in 1979) Rachel Maddow vertelt u er in het filmpje hieronder meer over. Helaas is haar relaas niet echt hoopgevend.
Blijkbaar, in tegenstelling tot dat klein kind van daarstraks, zijn oliebaronnen erg dom.
Zeg dat het aan mij ligt, zeg dat ik gewoon de verkeerde wijven ben tegen gekomen, zeg dat ik een loser ben in plaats van een romanticus, zegt waddage verdomme wilt, maar onderstaande strip is er los op:
(btw: ik heb geen idee meer waar ik die strip vandaan heb. Honours due. Laat het me weten, aggetwèt?)
Update: got it, thx to Tineye! The artist of this comic is bob-rz Credit where credit is due!
- “Niks! Ik heb u niks nog te zeggen mijn verloren hartje! Niks nada nothing! Wat haalt het uit? Wat heeft het uitgehaald? Geen geschurfte kloten heb ik nog over voor u, mademoiselle! Ik heb het u het u vroeger allemaal al gezegd, maar gij, o zo eens beminde, gij wout er niet naar luisteren. Gij verkoost u te omringen met het soort volk dat niet eens de tanden aan zijn vork waard is laat staan de vreet dat het eraan rijgt. En bovendien besliste gij om dat tandeloze volk trouw te blijven terwijl gij bij mensen die het met u goed meenden daarover wou liegen. Ongeluk en malheur zullen van u zijn, want niemand gaat u nog geloven wanneer de zaken echt grimmig gaan worden. En dat zullen ze. Dat weet gij ook, mijn lief verdoemd wijveke. Gij gaat er alleen voor staan. Bitter en vroeg oud gaat gij zijn. Door God en minnaars verlaten. Alleen op uw eigen akker.”
- “Pfff amai seg! Ge moet dat opschrijven en haar dat opsturen! Daar zal ze nie goe van zijn! Nog een Duveltje? Woont ge ver van hier? Ik moet morgen nie werken…”
De onvergetelijke Antwerpse volkszanger Wannes Van de Velde is vanmiddag gestorven in een Antwerps ziekenhuis aan de gevolgen van een slepende ziekte.
De man die ‘s nachts in de straten van Antwerpen wou verdwalen werd 71 jaar.
Hij zal gemist worden.