Gisteren was het Saint Patrick’s Day, en de kroeg aan de overkant van de straat zag groen van het volk.
Persoonlijk heb ik niks met de Ierse feestdag der feestdagen, en Guinness vind ik maar naar slootwater smaken maar hey, ieder diertje zijn biertje, en leven en laten leven.
Doch toen kwam ik een post tegen op Izismile.com, en mijn interesse in de Ierse ahem, cultuur, kreeg meteen een boost!
Dat er een hemelsbreed verschil bestaat tussen de mannelijke en de vrouwelijke psyche, hoeft u allang niet meer verteld te worden. Hoe dat verschil precies in elkaar zit, wordt in onderstaande afbeelding aan de hand van recente technologiën getoond 
Vanaf vandaag [gisteren] mag er in mijn stamkroegen niet meer gerookt worden. Da’s een heel goeie zaak voor de niet-rokers. Ze hebben hun slag thuis gehaald. Proficiat zou ik zeggen, met een heel cynische ondertoon. Want wat blijkt? Die niet-rokers die zo stonden te krijsen over hun recht om een pint (of eerder een thee waar ze twee uur over doen) te kunnen pakken zonder zichzelf te moeten blootstellen aan schadelijke dampen, welaan, die niet-rokers waren er niet vandaag. Ik had op zijn minst een volle stamkroeg verwacht, deze keer niet gevuld met doemp gelijk in beter tijden, maar toch op zijn minst met een aantal triomferende niet-rokers. Hah. Dat aantal was er. In kleine mate. Na half twee zat er in de kroeg van dat aantal niemand meer. Hun thee was koud geworden of opgedronken en ze waren naar huis gegaan. De rest van de klandizie zat op het terras. Te roken. Pinten te pakken. Zich te amuseren.
Niet-rokers, waar zijn jullie? Jullie hebben je slag thuisgehaald. Jullie kunnen vanaf vandaag op café gaan zonder te hoeven vrezen voor longkanker. Jullie recht op gezondheid haalde het van het rokersrecht op een langzame zelfmoord. Maar wat nu? Ik zag u niet vieren! Ik zag slechts weinigen van u uw overwinning opeisen! Waarom genoot ge niet van uw pas verworven recht op zuivere kroeglucht door talrijk die kroegen op te zoeken waar ge tot de dag van gisteren van wegbleeft omdat ze stonken? Waarom waart ge niet in alle getallen aanwezig om de tafels te bezetten waarop sinds amper een dag geleden nog een asbak mocht prijken? Waarom liet ge het na om de roker een hart onder de riem te steken door hem te laten zien dat zijn offer niet voor niets is? Waarom pakt ge de roker zijn sigaretje af in zijn eigenste nachtlokaal om er dan zelf niet te komen opdagen? Ge zijt wreed, niet-roker. Ge moogt dan al gelijk hebben dat roken een smerige en ongezonde bezigheid is, maar zo zijn er zoveel bezigheden. Uw kroost met uw 4×4 naar de school brengen die zich drie straten verder bevindt is daar één van. Met zijn allen één per één in de auto zitten en dan klagen over de file en fijn stof is daar ook één van. Tien dagen op vakantie gaan naar Ténérife en daarbij honderden kilo’s CO² uitstoten om er te geraken en nog eens terug ook, is daar ook één van. Maar daar klaagt ge niet over, niet-roker. En wel omdat ge daar zèlf aan meedoet! Ge zoudt in uw eigen vel snijden! Ge moest beschaamd zijn! Wilt gij een gezonde omgeving voor uzelf en uw kinderen en uw dierbaren en voor eender wie nog, ge zoudt godverdomme het lef en de plicht moeten hebben om met evenveel gevloek en getier ondermeer bovenvermelde punten te lijf te gaan, net zoals gij dat doet met het oprichten van een brandstapel voor de rokers.
Niet-rokers, ik ben altijd al een hoffelijke roker geweest. Daar was ik niet toe verplicht, maar noblesse oblige. Ik ben altijd bereid geweest om rekening te houden met u die niet van sigarettenrook hield. Ik heb vaak in de regen staan paffen, in de kou, net buiten de deur, met opgeslagen kraag. Ik vind het daarom des te jammer dat ik van die hoffelijkheid van uwentwege geen kloten kan bespeuren. Ge waart niet bereidt om toegevingen te doen: alle kroegen moesten eraan geloven. Ge waart niet bereidt tot compromissen. Bruine kroegskes, cafeetjes die moeten overleven op hun vaste klanten, afspanningen waar gij uw recht opeist maar uw neus nooit laat zien, alles die plaatsen moesten per se rookvrij worden. Ge liet de cafébazen niet eens een vrije keuze. De strop rond de nek van sommigen zult gij met eigen handen gelegd hebben.
Hear this:
Hardcore anti-rokers onder u, beschouwt dit als een laatste sparteling van een roker. Ge hebt het pleit gewonnen. Ge neemt een stuk van mijn vrijheid af, maar ge redt er waarschijnlijk uw en mijn leven mee. Maakt in de comments van uw vijs zoveel als ge maar wilt, in de kroeg zal ik u niet meer voor de voeten lopen. Maar komt dan tenminste naar die kroeg. Ze stinkt niemeer. Ze is van u nu.
Goh.
De laatste keer dat ik een blogpost deed, hingen de bladeren nog groen aan de bomen en was het nog een beetje terraskesweer. En toen gingen er twee maanden voorbij. Zomaar ineens. Woesj! Twee maanden zonder update, twee maanden zonder nieuwe blogpost. Ik denk niet dat ik ooit al zo’n groot gat heb gehad in de ahum, continuïteit van deze blog.
Ik voel me wel een beetje schuldig. Niet naar u toe beste lezer, en ook niet naar het beest, want daar heb ik een veel te grote kust-mijn-kloten mentaliteit voor. En dat is gerechtvaardigd, want het feit dat ik geen enkel teken van ongerustheid of bezorgdheid uwentwege of van het beest mocht ontwaren over deze lange blogstilte, toont aan dat u op zijn minst een beetje een het-kan-me-niet-schelen-of-hij-nog-blogt-of-niet mentaliteit hebt. En daar hebt u vanzelfsprekend gelijk in. Er zijn veel betere blogs te vinden daarbuiten.
Ik voel me schuldig omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf tekort doe door zo weinig te posten. Ik heb deze blog bijna tien jaar (!), en door de boel hier te verwaarlozen heb ik het gevoel dat ik mezelf verwaarloos.
Ach.
Hoe komt het dan dat ik zo weinig post? Wel, ik schuif de zwarte piet door naar Twitter. Toen Twitter nog niet bestond en de dieren nog konden spreken, was een blogpost de enige manier om iets met de rest van de wereld te delen. Dus schreven we een blogpost. Helaas is het tegenwoordig zo gemakkelijk om iets op Twitter te smijten. Kort en soms krachtig. 140 karakters die een link en een beschrijving bevatten. In a blink of an eye. En daar wordt een mens lui en gezapig van. En dan blogt een mens amper nog. Allee, deze mens toch. Video Killed the Radiostar? In mijn geval is het eerder: Twitter Kills My Blogposts. En niet bij mij alleen. Bij een groot aantal blogs zie ik de kwantiteit naar beneden gaan. Over de kwaliteit ga ik het niet hebben, want er zijn er die zich geroepen voelen om te bloggen omwille van ‘hun publiek’ en dan liever een hoop drek afleveren dan even van hun blog af te blijven. En nee ik noem geen namen, want drek is voor iedereen verschillend. Misschien houdt u wel van drek.
Maar bloggen mag nooit een verplichting zijn. In die tien jaar dat ik al meedraai heb ik het genoeg gezien: bloggers die in paniek raken omdat ze eens een dagje niets posten en zichzelf dan verwilderd verwijten dat ze hun ‘publiek’ verwaarlozen. Dat soort bloggers schrijft dan twintig blogposts op voorhand om die dan, als ze twee weken op vakantie gaan, via een timerscriptje één voor één los te laten op hun publiek. Maar het publiek is een beest dat steeds meer wil. Het publiek eist. Het heeft dat recht. En de blogger begint te zweten. De blogger begint te kreunen onder de druk. De blogger breekt op den duur, de ene al wat later dan de andere. Beu.
En dan geeft de blogger het op. Het beest tevreden houden weegt niet langer op tegen de stress die het veroorzaakt en de opoffering die het eist. Want het beest is nooit voldaan en als je niet oplet word je er zelf door verzwolgen.
Ik voed het beest amper. Soms smijt ik het een brokje vreet toe en vaak vindt het beest dat niet eens lekker. Het beest laat mij dan ook meestal links liggen. Het beest heeft een van-die-klootzak-moet-ik-niet-teveel-verwachten mentaliteit en gaat zijn honger graag bij een ander stillen, iemand die het wel blijft voeden, of iemand die ermee om kan. Want in tegenstelling tot ondergetekende, zijn sommige bloggers ware beestmeesters.
Soit, de raad die een dinosaurus als ik kan geven, is dat bloggen een plezierige bedoening moet blijven. Als bloggen begint aan te voelen als een verplichting, dan heeft het beest je te pakken. Als het bloggen begint te slabakken, zoals in mijn geval, dan ben je van het beest vanaf, en van zodra je dat beseft, ben je vrij om te bloggen wanneer je wil en wat je wil en hoe je wil.
Maar twéé maanden niet bloggen? Da’s d’erover *grijns* beest of geen beest.
Powered by WordPress
