Goh.
De laatste keer dat ik een blogpost deed, hingen de bladeren nog groen aan de bomen en was het nog een beetje terraskesweer. En toen gingen er twee maanden voorbij. Zomaar ineens. Woesj! Twee maanden zonder update, twee maanden zonder nieuwe blogpost. Ik denk niet dat ik ooit al zo’n groot gat heb gehad in de ahum, continuïteit van deze blog.
Ik voel me wel een beetje schuldig. Niet naar u toe beste lezer, en ook niet naar het beest, want daar heb ik een veel te grote kust-mijn-kloten mentaliteit voor. En dat is gerechtvaardigd, want het feit dat ik geen enkel teken van ongerustheid of bezorgdheid uwentwege of van het beest mocht ontwaren over deze lange blogstilte, toont aan dat u op zijn minst een beetje een het-kan-me-niet-schelen-of-hij-nog-blogt-of-niet mentaliteit hebt. En daar hebt u vanzelfsprekend gelijk in. Er zijn veel betere blogs te vinden daarbuiten.
Ik voel me schuldig omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf tekort doe door zo weinig te posten. Ik heb deze blog bijna tien jaar (!), en door de boel hier te verwaarlozen heb ik het gevoel dat ik mezelf verwaarloos.
Ach.
Hoe komt het dan dat ik zo weinig post? Wel, ik schuif de zwarte piet door naar Twitter. Toen Twitter nog niet bestond en de dieren nog konden spreken, was een blogpost de enige manier om iets met de rest van de wereld te delen. Dus schreven we een blogpost. Helaas is het tegenwoordig zo gemakkelijk om iets op Twitter te smijten. Kort en soms krachtig. 140 karakters die een link en een beschrijving bevatten. In a blink of an eye. En daar wordt een mens lui en gezapig van. En dan blogt een mens amper nog. Allee, deze mens toch. Video Killed the Radiostar? In mijn geval is het eerder: Twitter Kills My Blogposts. En niet bij mij alleen. Bij een groot aantal blogs zie ik de kwantiteit naar beneden gaan. Over de kwaliteit ga ik het niet hebben, want er zijn er die zich geroepen voelen om te bloggen omwille van ‘hun publiek’ en dan liever een hoop drek afleveren dan even van hun blog af te blijven. En nee ik noem geen namen, want drek is voor iedereen verschillend. Misschien houdt u wel van drek.
Maar bloggen mag nooit een verplichting zijn. In die tien jaar dat ik al meedraai heb ik het genoeg gezien: bloggers die in paniek raken omdat ze eens een dagje niets posten en zichzelf dan verwilderd verwijten dat ze hun ‘publiek’ verwaarlozen. Dat soort bloggers schrijft dan twintig blogposts op voorhand om die dan, als ze twee weken op vakantie gaan, via een timerscriptje één voor één los te laten op hun publiek. Maar het publiek is een beest dat steeds meer wil. Het publiek eist. Het heeft dat recht. En de blogger begint te zweten. De blogger begint te kreunen onder de druk. De blogger breekt op den duur, de ene al wat later dan de andere. Beu.
En dan geeft de blogger het op. Het beest tevreden houden weegt niet langer op tegen de stress die het veroorzaakt en de opoffering die het eist. Want het beest is nooit voldaan en als je niet oplet word je er zelf door verzwolgen.
Ik voed het beest amper. Soms smijt ik het een brokje vreet toe en vaak vindt het beest dat niet eens lekker. Het beest laat mij dan ook meestal links liggen. Het beest heeft een van-die-klootzak-moet-ik-niet-teveel-verwachten mentaliteit en gaat zijn honger graag bij een ander stillen, iemand die het wel blijft voeden, of iemand die ermee om kan. Want in tegenstelling tot ondergetekende, zijn sommige bloggers ware beestmeesters.
Soit, de raad die een dinosaurus als ik kan geven, is dat bloggen een plezierige bedoening moet blijven. Als bloggen begint aan te voelen als een verplichting, dan heeft het beest je te pakken. Als het bloggen begint te slabakken, zoals in mijn geval, dan ben je van het beest vanaf, en van zodra je dat beseft, ben je vrij om te bloggen wanneer je wil en wat je wil en hoe je wil.

Maar twéé maanden niet bloggen? Da’s d’erover *grijns* beest of geen beest.