Waar zijn die niet-rokers?
Vanaf vandaag [gisteren] mag er in mijn stamkroegen niet meer gerookt worden. Da’s een heel goeie zaak voor de niet-rokers. Ze hebben hun slag thuis gehaald. Proficiat zou ik zeggen, met een heel cynische ondertoon. Want wat blijkt? Die niet-rokers die zo stonden te krijsen over hun recht om een pint (of eerder een thee waar ze twee uur over doen) te kunnen pakken zonder zichzelf te moeten blootstellen aan schadelijke dampen, welaan, die niet-rokers waren er niet vandaag. Ik had op zijn minst een volle stamkroeg verwacht, deze keer niet gevuld met doemp gelijk in beter tijden, maar toch op zijn minst met een aantal triomferende niet-rokers. Hah. Dat aantal was er. In kleine mate. Na half twee zat er in de kroeg van dat aantal niemand meer. Hun thee was koud geworden of opgedronken en ze waren naar huis gegaan. De rest van de klandizie zat op het terras. Te roken. Pinten te pakken. Zich te amuseren.
Niet-rokers, waar zijn jullie? Jullie hebben je slag thuisgehaald. Jullie kunnen vanaf vandaag op café gaan zonder te hoeven vrezen voor longkanker. Jullie recht op gezondheid haalde het van het rokersrecht op een langzame zelfmoord. Maar wat nu? Ik zag u niet vieren! Ik zag slechts weinigen van u uw overwinning opeisen! Waarom genoot ge niet van uw pas verworven recht op zuivere kroeglucht door talrijk die kroegen op te zoeken waar ge tot de dag van gisteren van wegbleeft omdat ze stonken? Waarom waart ge niet in alle getallen aanwezig om de tafels te bezetten waarop sinds amper een dag geleden nog een asbak mocht prijken? Waarom liet ge het na om de roker een hart onder de riem te steken door hem te laten zien dat zijn offer niet voor niets is? Waarom pakt ge de roker zijn sigaretje af in zijn eigenste nachtlokaal om er dan zelf niet te komen opdagen? Ge zijt wreed, niet-roker. Ge moogt dan al gelijk hebben dat roken een smerige en ongezonde bezigheid is, maar zo zijn er zoveel bezigheden. Uw kroost met uw 4×4 naar de school brengen die zich drie straten verder bevindt is daar één van. Met zijn allen één per één in de auto zitten en dan klagen over de file en fijn stof is daar ook één van. Tien dagen op vakantie gaan naar Ténérife en daarbij honderden kilo’s CO² uitstoten om er te geraken en nog eens terug ook, is daar ook één van. Maar daar klaagt ge niet over, niet-roker. En wel omdat ge daar zèlf aan meedoet! Ge zoudt in uw eigen vel snijden! Ge moest beschaamd zijn! Wilt gij een gezonde omgeving voor uzelf en uw kinderen en uw dierbaren en voor eender wie nog, ge zoudt godverdomme het lef en de plicht moeten hebben om met evenveel gevloek en getier ondermeer bovenvermelde punten te lijf te gaan, net zoals gij dat doet met het oprichten van een brandstapel voor de rokers.
Niet-rokers, ik ben altijd al een hoffelijke roker geweest. Daar was ik niet toe verplicht, maar noblesse oblige. Ik ben altijd bereid geweest om rekening te houden met u die niet van sigarettenrook hield. Ik heb vaak in de regen staan paffen, in de kou, net buiten de deur, met opgeslagen kraag. Ik vind het daarom des te jammer dat ik van die hoffelijkheid van uwentwege geen kloten kan bespeuren. Ge waart niet bereidt om toegevingen te doen: alle kroegen moesten eraan geloven. Ge waart niet bereidt tot compromissen. Bruine kroegskes, cafeetjes die moeten overleven op hun vaste klanten, afspanningen waar gij uw recht opeist maar uw neus nooit laat zien, alles die plaatsen moesten per se rookvrij worden. Ge liet de cafébazen niet eens een vrije keuze. De strop rond de nek van sommigen zult gij met eigen handen gelegd hebben.
Hear this:
Hardcore anti-rokers onder u, beschouwt dit als een laatste sparteling van een roker. Ge hebt het pleit gewonnen. Ge neemt een stuk van mijn vrijheid af, maar ge redt er waarschijnlijk uw en mijn leven mee. Maakt in de comments van uw vijs zoveel als ge maar wilt, in de kroeg zal ik u niet meer voor de voeten lopen. Maar komt dan tenminste naar die kroeg. Ze stinkt niemeer. Ze is van u nu.
reacties (6)