Zonet terug thuis gekomen van cafébezoek met een Mensch Die De Moeite Is.
Onaards is het om te beseffen dat wanneer ik me volgende keer met bovengenoemde Mensch aan de toog zet, den Oorlog volop bezig zal zijn. Bange tijden staan ons te wachten.
Hetgeen me doet denken aan de eerste Golfoorlog. Ik had toen de onzalige leeftijd van éénentwintig jaar, verkende mijn grenzen op kot in Gent en weet me nog haarscherp te herinneren hoe we in het café om half drie ‘s ochtends vanachter de sjotterkast konden volgen hoe Irak Israel met Scuds bestookte en hoe in videospelletjesgroen de nacht op het flikkerende stomme TV-tje dat op een poot tegen de muur hing oplichtte wanneer er een Patriotraket een vermaledijde Scud neerhaalde, of wanneer er een eenzaam en per ongeluk doorgebroken Scud in een buitenwijk van Tel Aviv terechtkwam. Van wie Irak die Scuds had werd niet verteld.
Israel reageerde met een atoomdreigement. Ik herinner me nog perfect hoe we daar als snotneuzen zaten, dronken en onnozel van naïviteit en op een onzalig uur beseffend dat als Israel werkelijk atomair zou terugslaan de onnozel afgeschermde wereld zoals we die toen kenden echt wel voorbij zou zijn. En ik had juist een goei lief. Stel u in mijn plaats.
Twaalf jaren later is dat lief allang van mijn toneel verdwenen en vertoont mijn snor zijn eerste grijze haren terwijl ik van een groot deel van wat ik toen allemaal te vertellen had ferm ben teruggekomen. Niets blijft zoals het is, behalve des mensens arrogantie en domheid.
Wanneer het Oorlog wordt zijn wij in de beste plaats om verontwaardigd te zijn: we moeten alleen maar bedacht zijn op één of andere onbestemde terroristische aanslag en voor de rest kunnen we tieren en roepen en doen en protesteren en emails versturen en online verontwaardigd zijn om te tonen hoe onrechtvaardig we het vinden dat wat er gebeurd ook daadwerkelijk gebeurd en kunnen we volop symphatie hebben met de underdog, al doet het er niet toe wat voor klootzak dat is. Uncle Sam die de VN opblaast en illegaal ten strijde trekt en dit onder regie van marionetten die door de grote Amerikaanse oliemaatschappijen gesponsord worden met niets anders dan het eigen zelfbelang voor ogen die gevuld zijn met dollartekens vraagt om niets anders. Arrogantie boven eerlijkheid.
Openbare masturbatie is het, pure zelfbevrediging.
Als het een roedel gele schurftige honden was geweest zouden ze jankend aan hun eigen kloten likkend omtollen en huilen tegen de bleke Texaanse woestijnmaan.
Nu bestaan de werkelijke hoofdrolspelers amper uit tweehonderd machtige mannen en vrouwen die even sterfelijk zijn als jij en ik, en toch ze beslissen zomaar over het lot van de zes miljard anderen.
Nee, geef me dan maar een roedel gele schurftige honden om mee te leven. Daarmee weet je tenminste waaraan je begint. Zij kennen geen misplaatst superioriteistgevoel, alleen jeukende kloten.

Het Derde Oog: Kruistochten 4/4. Canvas, donderdag 20 maart om 22.55u

Grrrrlpower!

Shit. Da’s een kwaaie Mina.

Aan de meneer in de vette mercedes: wanneer je je domweg parkeert waar je maar wil om je kroost af te zetten aan school, heb dan toch het fatsoen je kinderen te helpen uitstappen in plaats als een vadsige pad achter je stuur te blijven zitten kijken hoe die kleine sukkeltjes met een veel te grote boekentas op hun rug uit jouw wagen kruipen langs de verkeerde kant van de weg.
Aan het meisje in haar Tipo: dat kan toch niet echt handig zijn, je zo te moeten schminken in het achteruitkijkspiegeltje terwijl je aanschuift in de file?
Aan die betonmolenchauffeur: hou je ogen op de baan in plaats van op zich schminkende Tipo-rijdstertjes zodat ik niet verontwaardigd moet uitwijken omdat jij veel groter en lomper bent en niet uit je doppen kijkt.
Aan die kerels in hun vierde-handse Ford-camionnette met met-gordijntjes-afgezette-venstertjes: ik zou die roestbak eens binnendoen want er komt toch echt wel heel veel smerige rook uit die uitlaat van jullie.
Aan het koppel dat ruzie aan het maken was in hun Golfje: veel te vroeg, veeeel te vroeg in de ochtend om je al zo druk te maken.
Aan de juffrouw met de ronkende Porsche: geraak je met die vinger nog dieper in je neus? Smeer je je ‘oogst’ uit onder je dashboard?
Aan het meisje met het lange haar, de sjaal en de wanten dat ik bijna elke ochtend op haar fietsje voorbijrijd: jij bent het lichtpuntje van mijn ochtendrit.

Bijna een jaar bezig…nog drie jaar te gaan.

Michel was last seen more than two months ago. A lot of people, like myself, is looking for him.
If anyone has any information about him, please share it.

Michel is de auteur van B2, het CMS waarop Polskaya draait. Bovenstaande post is te lezen op cafelog, de homepagina van B2. Michel heeft al sinds november niets meer aan B2 gedaan, en nu schijnt hij niet alleen in cyberspace maar ook IRL vermist te zijn. Griezelig.

Beter nieuws: er is een hack uit voor B2, waarmee je zelf in dertig seconden een B2 weblog opzet, zonder kennis van zaken, zonder servers in de geburen te moeten hebben, en zonder blikken of blozen. Het staat allemaal nog nie echt op punt en er wordt nog volop aan gewerkt, maar komaan, moet het nog gemakkelijker worden of wat?

Leuke flashklok: alles scrolt horizontaal aan je voorbij, van secondjes tot jaren, en het één al wat rapper dan het andere

Geen betere slaapmuts op een zondagavond dan twee ‘goei theekes’, geserveerd in je favoriete café door een meisje wiens lijf door moeder natuur zelve is gebeeldhouwd.