Ik heb het voorbije weekend een tijd meegemaakt waar menigeen jaloers op mag wezen en die ik niet licht zal vergeten. Ik ga er zelfs niet aan beginnen om het proberen duidelijk te maken, want wie er niet bij was zal het niet snappen. Zo liggen de zaken en zo was het tussen ons ginder.
En dan kom ik thuis en geef ik Sneeuwbal te eten en kom ik in mijn donker computerhok en bezie ik dat toetsenbord en denk ik ‘fuck you all’ en draai mijn rug, ondertussen al bijna een week lang. Bijna lang genoeg om te vergeten dat er nog een andere wereld bestaat buiten al die cybershit. Een wereld met koeien en glooiende heuvels en schapewolkjes en wandelingen van drie uur waarin je geen enkele mens tegenkomt, een wereld met ruisende boomkruinen en kabbelende beekjes en met holle wegen die ouder zijn dan België zelf, een vergeten stuk vaderland waar nog plaatsen te vinden zijn waar je bomieltje niet gecovered wordt en waar bossen staan die sinds de oertijd onaangeroerd zijn gebleven. Wat kon mij na mijn thuiskomst in godsnaam de site Polskaya nog schelen. Wat een gedoe voor niets eigenlijk.
Maar nu heb ik mijn T-bord teruggevonden en mijn goesting ook. De slierten Ardeense ochtendmist zijn uit mijn kopke verdwenen en de spiegeltjes en de kraaltjes van het webwereldje schitteren als nooit daarvoren. Mijn vingerkes jeuken en ik herinner mij plots weer al mijn paswoordjes. Mijn donker computerhok is terug ingeheiligd en de lichtjes van mijn modem flikkeren als ware het kerstmis in het kwadraat.
En ver weg ruischen de boomen terwijl niemand van ons het hoort.