In een omslachtig bed vol eenzaamheid,
met pluizige tranen en een lange winter,
zo eindigt steeds de liefde uitzichtloos.
En troost is dan een dichtgevroren woord.

En toch, om te vergeten kan men langer slapen,
zijn liefde laten zwemmen in papieren brieven.
Men kan daarna tijdens het lange treuren
eens op een ander been gaan staan

of bij gebrek aan beter luidop zitten denken,
hetgeen betekent, lieve mensen, luidop weten
dat liefde iets met sterven heeft te maken.