Het is niet slecht om principes te hebben, zeker niet wanneer die principes, hoe taai ook, je helpen je leven een beetje in rechte banen te krijgen.
Het is wel slecht daarentegen, om van andere mensen te verwachten dat ze jouw principes onvoorwaardelijk delen. Want wanneer ze dat niet doen en je maakt je daar ongelooflijk druk om zoals ik dat soms kan, neig je ferm naar fanatisme en onverdraagzaamheid. En dan kun je nog zoveel principes hebben dat je er een versterkte burcht mee kan bouwen, het geeft geen pas om zoiets te doen wanneer er niemand is die een zier om die burcht geeft.
Ik blijf nochtans bij de leefregels die ik voor mezelf heb opgesteld omdat dat de regels zijn waarvan ik denk dat ze een goed leven beloven: vermijd pijn en als ze niet te vermijden valt kies dan voor de korte en hevige. Wees eerlijk en rechtschapen, en verwacht van anderen niet minder dan dat wat zij van jou mogen verwachten. En wees waarachtig in al wat je doet omdat je anders alleen maar jezelf zit te kloten.
Allemaal schoon gezegd hoor ik je al zagen, en je hebt gelijk. Het is allemaal veel schoner gezegd dan dat het gedaan is. En het is nog veel schoner wanneer je er een Amerikaanse film van maakt, zo één waarin de sympathieke bankrover de flikken te slim af is en op het einde dat geil secretareske, de poen én zijn vrijheid krijgt zonder nog maar aan één van zijn principes te moeten raken – integendeel zelfs.
Maar komaan, waar gaat dit naar toe en hoe geraken we er weer weg…
Principes zijn OK om te hebben, maar blijf verdraagzaam. Iedereen heeft andere prioriteiten. En dat durf ik wel eens uit het oog te verliezen.
Hetgeen ik eigenlijk heel de tijd wou zeggen.