Het heeft veel te lang geduurd en het is zo typisch dat ik daar veel te laat achterkom, maar het is hoe het werd.

‘De regen slaat kratertjes
in het slijk van dat landschap
vol leegte en hol van klank,
dat slagveld dat we schiepen

Het is er stil nu, de stank
van cordiet is verwaaid
en de pantsers kunnen beginnen roesten.’

Mijn liefste maatje, ik heb u altijd heel graag gezien.