Zonet terug thuis gekomen van cafébezoek met een Mensch Die De Moeite Is.
Onaards is het om te beseffen dat wanneer ik me volgende keer met bovengenoemde Mensch aan de toog zet, den Oorlog volop bezig zal zijn. Bange tijden staan ons te wachten.
Hetgeen me doet denken aan de eerste Golfoorlog. Ik had toen de onzalige leeftijd van éénentwintig jaar, verkende mijn grenzen op kot in Gent en weet me nog haarscherp te herinneren hoe we in het café om half drie ‘s ochtends vanachter de sjotterkast konden volgen hoe Irak Israel met Scuds bestookte en hoe in videospelletjesgroen de nacht op het flikkerende stomme TV-tje dat op een poot tegen de muur hing oplichtte wanneer er een Patriotraket een vermaledijde Scud neerhaalde, of wanneer er een eenzaam en per ongeluk doorgebroken Scud in een buitenwijk van Tel Aviv terechtkwam. Van wie Irak die Scuds had werd niet verteld.
Israel reageerde met een atoomdreigement. Ik herinner me nog perfect hoe we daar als snotneuzen zaten, dronken en onnozel van naïviteit en op een onzalig uur beseffend dat als Israel werkelijk atomair zou terugslaan de onnozel afgeschermde wereld zoals we die toen kenden echt wel voorbij zou zijn. En ik had juist een goei lief. Stel u in mijn plaats.
Twaalf jaren later is dat lief allang van mijn toneel verdwenen en vertoont mijn snor zijn eerste grijze haren terwijl ik van een groot deel van wat ik toen allemaal te vertellen had ferm ben teruggekomen. Niets blijft zoals het is, behalve des mensens arrogantie en domheid.
Wanneer het Oorlog wordt zijn wij in de beste plaats om verontwaardigd te zijn: we moeten alleen maar bedacht zijn op één of andere onbestemde terroristische aanslag en voor de rest kunnen we tieren en roepen en doen en protesteren en emails versturen en online verontwaardigd zijn om te tonen hoe onrechtvaardig we het vinden dat wat er gebeurd ook daadwerkelijk gebeurd en kunnen we volop symphatie hebben met de underdog, al doet het er niet toe wat voor klootzak dat is. Uncle Sam die de VN opblaast en illegaal ten strijde trekt en dit onder regie van marionetten die door de grote Amerikaanse oliemaatschappijen gesponsord worden met niets anders dan het eigen zelfbelang voor ogen die gevuld zijn met dollartekens vraagt om niets anders. Arrogantie boven eerlijkheid.
Openbare masturbatie is het, pure zelfbevrediging.
Als het een roedel gele schurftige honden was geweest zouden ze jankend aan hun eigen kloten likkend omtollen en huilen tegen de bleke Texaanse woestijnmaan.
Nu bestaan de werkelijke hoofdrolspelers amper uit tweehonderd machtige mannen en vrouwen die even sterfelijk zijn als jij en ik, en toch ze beslissen zomaar over het lot van de zes miljard anderen.
Nee, geef me dan maar een roedel gele schurftige honden om mee te leven. Daarmee weet je tenminste waaraan je begint. Zij kennen geen misplaatst superioriteistgevoel, alleen jeukende kloten.

Het Derde Oog: Kruistochten 4/4. Canvas, donderdag 20 maart om 22.55u