Ik ken er, en die hebben geen hart.
Ze hebben in hun borstkas een lege plaats tussen beide longen in, ongeveer zo groot als een gebalde vuist. Die leegte wordt door hen beschouwd als een noodzakelijk iets omdat het hun kracht geeft. Blablabla. Kracht? Whatever. Het zij zo. Hun eigen woorden. Hun eigen gat. Niet te vullen. Zelf te ondervinden.