Toen ik vanochtend een lodderig oog opendeed en het op de digitale wekradio liet rusten, was er iets vreemds met de cijfercombinatie op die klok. Ik kon er met mijn slaapkop niet direct de hand opleggen, tot ik op de achtergrond muziek gewaar werd. Shit! Mijn wekradio stond al zeker een half uur te spelen! De cijfercombinatie van de wekradio kon ik niet thuisbrengen omdat ik op die tijd normaal al lang en breed op de fiets richting job zit. En het trof me. Ik was te laat.
Mijn bed uit, van ver water in mijn smoel gesprinkeld, mijn kleren in gedoken en mezelf al kauwend en slikkend op de fiets gesmeten. Kreunend mezelve in beweging gebracht en er de imaginaire zweep over gelegd, want mijn baas houdt niet van laatkomers.
En zo worden records gebroken. Nog nooit was ik in zulk een korte tijd op het werk: in iets minder dan veertig minuten heb ik de afstand afgelegd waar ik toch anders op het gemakske een klein uurtje voor nodig heb. Met mijn tong op mijn tenen en met een rood gezicht, mijn haren naar alle kanten, schuim op mijn lippen en een waanzinnige glazige blik in de ogen stapte ik om tien over negen het bureau binnen, vervaarlijk zwalpend. Nog steeds te laat, maar wat zou het. Een nieuwe Flandrien is geboren