Liefde en leven. Het is nooit rozengeur en fucking maneschijn.
Hieronder een kleine selectie van eigen miserie, ontleed, gedissecteerd en terug geassembleerd aan de hand van zesentwintig letters. Noem het poëzie als u wil. Ik noem het de puurste kunstvorm.

Gestorven

Ik drijf dood
langs de oppervlakte van mijn ziel,
die zwarte en roerloze massa
waarin geen wolk zich nog wil kennen

Donker zijn de dagen
en stil het water dat me draagt.

 

Liefde

De regen slaat kratertjes
in het slijk van dat landschap
vol leegte en hol van klank,
dat slagveld dat we schiepen

Het is er stil nu, de stank
van cordiet is verwaaid
en de pantsers kunnen beginnen roesten.

 

Stilte

Hoor dan, liefste
hoe de stilte tussen ons
meer misbaar maakt
dan de regen die razend
de dakpannen raakt.

 

De nacht valt

Ach kind,
hoe moet het met ons nu verder,
nu wij onze wapenuitrusting hebben afgelegd,
en elkaar alles hebben gezegd
wat er te zeggen valt?

De nacht is daar,
en het begint weer te regenen.

 

Jaren

Raar, hoeveel ik in al die jaren
al aan jaren heb verzameld.

Het beeld dat in de spiegel stamelt
waar zijn zij heen die wij eens waren…
is oud en beeft.
Het heeft een leven lang geleefd.

 

Nattigheid

Allesdoordringende nattigheid.
Regen waarvoor je niet kunt schuilen of vluchten.
Grauw is de hemelkoepel, met voortsnellende wolkenkoppen
nu al drie weken lang.
Ken je dat?

 

Mistroost!
zoete zuster van mijn bestaan,
je haren plakken in slierten
tegen je natte wangen aan.

 

Weg

Waar zijn ze naar toe,
de zomers en al
diegenen die ik beminde?
Met m’n ogen dicht
groeide ik naar beneden
en raakte verward
in het kreupelhout van mijn ziel.

Het zomert nu niet langer,
en het diepe woud wordt zwart.

 

Natte grond

De stank van sterven in mijn mond.
Het lijk van onze liefde
in natte bladergrond.

 

Huisje

Het was voor de laatste keer
dat zij tesamen lagen.
De maan keek op hen neer
en op de laatste slagen
van hun hart, dat eerlangs
zo van liefde klopte.

Grijs ochtendlicht viel op het behang
Toen de Dood voor het huisje stopte.

 

Ouwe zot

Zoals voorspeld, begint het weer te regenen
en de eerste druppels spatten op de ruiten
kapot.
Regenlandschap, het duister wil ons zegenen,
doch de wind die fluistert buiten:
ouwe zot.

Voor de haard
zit ik bedaard
en tel
mijn dagen.

als regenvlagen.

Van dit gedichtje word ik zo droevig:

(uit: A Million Bears van Spencer Madsen.)

Extra knuffels voor de poes! (Als die zich al zou laten knuffelen tenminste, die afstandelijke rosse!)