Lang leve de unfollow-knop!
Zolang er mensen op deze aardkloot rondkruipen, zullen er mensen zijn die mij irriteren. Mateloos irriteren. Die mensen irriteren mij omdat ze het nodig vinden om zichzelf altijd op de voorgrond te zetten. Je kent die types wel: in de kroeg zijn zij het die steevast de goorste moppen vertellen, de beste anekdotes kennen, het hardste lachen, pikken op de ‘minderen’, en de rest van de klanten danig enerveren. Ze hebben een mening over vanalles en zadelen hun publiek daarmee op maar zelden zit er een diepgang in die mening. Dat hoeft ook niet. Die mening is er niet om een eigen gedacht te hebben, maar om dat alleen maar zo te doen lijken. En om die farce hoog te houden blijven ze ten allen tijden achter die mening staan, hoe van de pot gerukt die ook is. En wanneer argumenten hen niet meer helpen, grijpen ze naar de meest gebruikte truuk in de retorica: ze worden persoonlijk. En wanneer je gesprekspartner persoonlijk wordt, valt de discussie in duigen en volgt er een ‘gesprek’ op kleuterniveau, waarin de kern van de zaak al snel bedolven ligt onder kinderachtig heen-en-weer geroep. Alles doen die mensen om opgemerkt te worden.
Voor dat soort mensen bestaat er nu hèt middel bij uitstek: Twitter!
Dankzij Twitter kunnen ze hun meningen verkondigen aan een razend tempo. Ze moeten er zelfs niet meer voor naar de kroeg gaan. Elke opwelling, hoe miniem ook, wordt beschouwd als levensnoodzakelijk om te delen met die rest van de wereld die hen volgt. Als het maar over henzelf gaat, of over iets wat zij ‘vinden’.
En als ze dan al iets interessants te ‘vinden’ hebben, dan doen ze dat maar half. Ze twitteren bijvoorbeeld: ‘eigenlijk vind ik OAuth wel een goed systeem feitelijk, eigenlijk’. Waarom ze dat dan vinden, daar moet je maar naar raden of je moet er maar naar vragen. Waarom?
Die mensen leuren met zichzelf. Die mensen denken dat het zonlicht uit hun reet schijnt. Die mensen hebben opmerkingen over de splinter in het oog van een ander maar zien de balk in hun eigen oog niet. Die mensen worden heel cassant als je hen wat tegenwind geeft. Als je hen vraagt waarom ze zo ruisen, schreeuwen ze direct: ‘Ge moèt mij niet volgen he!’.
Ik heb me op Twitter al vaak geërgerd aan zulke mensen. Er zijn er meer van dan je zou denken!
Maar ik heb ongelijk. Dat ik me erger, dat doe ik alleen mezelve aan. De unfollow-knop is inderdaad niet veraf. En om mij dus niet meer te ergeren aan die eeuwige gelijkhebbers, die vingerzwaaienden, die haantjes-de-voorsten, die adepten van de ‘kijk-eens-hoe-interessant-ik-mezelf-vind’ kerk, die schreeuwlelijkaards die zich meteen misnoegd tonen bij wat kritiek, heb ik duchtig gebruik gemaakt van die unfollow-knop. Grote kuis zeg maar. In die mate dat er in mijn ‘friends’ lijstje nu enkel nog tweeple staan die ik graag lees, die me iets bijbrengen, of die me doen lachen. Want geef toe: het is toch vrij masochistisch om je te blijven ergeren aan mensen die je niet hoèft te volgen.
Ik besef best dat ik ook boter op mijn hoofd heb. Maar ik twitter tenminste niet dat ik vandaag ‘slecht kaka’ heb kunnen doen. Ik twitter tenminste niet over elk onnozel pijntje in mijn lijf. Ik twitter niet over hoe fantastisch ik ben (terwijl er toch eigenlijk iemand dat zou mogen doen lol). En als u zich toch zou ergeren aan mij: de unfollow-knop is niet veraf 
Er is een verschil tussen Twitter te gebruiken voor het delen van informatie, en het te gebruiken ter meerdere eer en glorie van je ego. Koop dan een spiegel als je zo vol bent van jezelf en hou je daar dan een paar uur per dag mee bezig. Ik weiger in ieder geval nog langer die spiegel voor dat soort ‘tweeple’ te zijn.
reacties (16)
Maar ik schrijf sneller blogposts
http://www.janseurinck.com/persoonlijk/een-hoge-boom-of-hoe-ik-mezelf-niet-voor-de-kop-kan-slaan
Ik begrijp niet dat je het zo persoonlijk kan spelen, ik blijf je alvast volgen en nee, ik vind mezelf niet buitensporig interessant, noch heb ik een bovenmatig ego
Deze blogpost gaat gedeeltelijk over jou Jan. Het kenmerkt je dat je het hele laken naar je toe trekt. Het kenmerkt je ook dat je niks zinnigers te reageren hebt dan ‘ik schrijf sneller blogposts’
Ik herinner mij een reeks tweets van uzelf van 2 jaar geleden waarin ge dat ook al vond.
Zappen naar een beter kanaal, zou ik zeggen,
Das eigenlijk ook een unfollow knop, de zapknop.
Dat is helemaal mijn bedoeling niet. Ik snap dat helemaal niet. Waarom is die tweet die je aanhaalt zo slecht? Waarom moeten al mijn tweets 140 karakters vol filosofie zijn? Dat wil ik niet.
Je kan die tweet ook interpreteren als een aanzet voor mensen om zicht er ook eens in te verdiepen. Ik heb graag dat mensen me volgen. Ik geef dat grif toe (zie ook mijn vorige reactie). Maar ik neem het niet dat mensen mij dingen in de mond leggen die ik nooit heb beweerd
Ow, blijkbaar had ge dat zelf ook al in tweet gezet
#zapweg
Doe je nu express zo onnozel Jan? Ik heb gezegd dat die post GEDEELTELIJK over jou gaat.
G-E-D-E-E-L-T-E-L-I-J-K
Als jij dan denkt dat ik jou al die dingen in de mond leg, dan denk je dat maar. Je maakt jezelf er alleen nog karikaturaler mee.
Is dit nu echt iets om op het web uit te vechten, geïndexeerd door Google en al? Je krijgt al snel een pot-ketel situatie. Een duel bij ochtendgloren, misschien?
Op het web uitvechten? Op Polle hem eigen log bedoel je. Inderdaad altijd die vermanende vingers o wat irritant.
Bij deze nodig ik Pol uit voor een vredeswittewijn want ik ken hem net zo min als hij mij. Je ziet maar en je weet mij wonen.
Ik weet je niet wonen Jan, maar stel een kroeg en een datum voor en dan geef ik je graag wat duiding bij deze post.
Doe je me even een mailtje op info at mijndomein, dan kunnen we dat in der minne regelen
… en ze leefden nog lang en gelukkig.
wat is twitter ??
Yes man!
Old skool pot-ketel fights!
En pinten zuipen achteraf!
Ik doe mee!
Kan er misschien nog eens een Antwerps bward shizzle ding in gang getrokken worden (met de nodige pot-ketel fights tot gevolg).
Man, ik hou zo van het internet dat offline naar online trekt en daar dan weer naar offline gaat.
Eindelijk gebeurt er nog eens iets!
Een van de grote problemen met UGC is dat er geen redactionele buffer meer staat tussen ego en publiceren. Dat maakt dat kritiek op onzin die mensen uitslaan (zelfs mensen die verder boeiend enzo zijn), veel te snel persoonlijk wordt of uitdraait op een wedstrijd volgers/lezers/piemels meten.
Gelukkig is er ook genoeg wederzijds rug-gekrab in de blogosfeer om verschillende van die luchtbelletjes en virtuele ‘scenes’ in stand te houden.
Maar het zou toch fijn zijn dat die bloggers hun referentiekader iets groter zouden maken dan de tien twitteraars die hen virtuele kushandjes toewerpen.
Ha, inmiddels zijn Polski en ik trouwens een witte wijn en een pintje gaan drinken. Zeer tot mijn tevredenheid tenandere. Mocht u de afloop willen weten